Stomatologia zachowawcza

W trakcie badania zęby są dotykane cienkim, ostro zakończonym zgłębnikiem w celu wykrycia uszkodzeń powierzchni szkliwa. Jeżeli zgłębnik haczy podczas badania bruzd zębów, jest to wyraźna wskazówka, że zębina uległa rozmiękczeniu.

Standardowe zdjęcia rentgenowskie stosowane w diagnostyce próchnicy to zdjęcie w projekcji skrzydłowo-zgryzowej albo zdjęcie punktowe wybranego zęba. Tą metodą poszukuje się przede wszystkim próchnicy w obszarze punktów stycznych między zębami (próchnica powierzchni aproksymalnych) oraz próchnicy zębiny, która powstała w głębokich bruzdach.

Próchnica jest widoczna na zdjęciu rentgenowskim jako ciemna plama. Części zębów, gdzie doszło do utraty substancji mineralnych lub powstania ubytków, w mniejszym stopniu pochłaniają promieniowanie rentgenowskie i w efekcie powodują powstanie ciemnych obszarów na kliszy.

Ułatwienie w diagnostyce przedniego odcinka łuku stanowi podświetlanie okolicy punktów stycznych zębów siecznych. Jako źródło światła można wykorzystać lampę polimeryzacyjną. Przy podświetleniu miejsce dotknięte próchnicą jest ciemniejsze niż zdrowe szkliwo zęba.

Kolejną metodą stosowaną w diagnostyce jest badanie wrażliwości zęba. Stwierdzenie podwyższonej wrażliwości zęba może być pierwszym krokiem do zdiagnozowania próchnicy ukrytej. Najłatwiejszym sposobem przeprowadzenia badania jest użycie chłodzącego aerozolu. Spryskuje się wacik specjalnym, szybkoparującym środkiem. W ten sposób można wywołać silny ból, szczególnie w przypadku zębów z ostrym zapaleniem miazgi, a także zębów z szeroką komorą miazgi zęba (np. u młodych pacjentów). Inną możliwością jest elektryczne podrażnienie miazgi zęba przy pomocy specjalnych urządzeń. Jeżeli nie można wywołać reakcji zęba świadczącej o wrażliwości, oznacza to, że ząb może być martwy.