Do aparatu zawieszeniowego zęba należą wszystkie elementy, które przyczyniają się do zakotwiczenia zęba. Aparat zawieszeniowy amortyzuje siły działające na ząb, które przy mocnym żuciu mogą odpowiadać ciężarowi 80 kg. Korzenie zębów znajdują się w zębodołach. Fragment kości szczęki i żuchwy, który mieści zębodoły, określany jest mianem wyrostka zębodołowego. Tkanki mocujące zęby w zębodołach i tworzące aparat zawieszeniowy zęba to:

• kość wyrostka zębodołowego (processus alveolaris),
• cement korzeniowy (cementum),
• ozębna (periodontium),
• dziąsło (gingiva).

Cement korzeniowy pokrywa korzeń zęba od szyjki po wierzchołek korzenia. Do cementu korzeniowego przyrośnięte są włókna ozębnej, które łączą cement z kością zębodołu. Podstawową funkcją cementu korzeniowego jest więc umocowanie zęba w zębodole.

Głównym składnikiem ozębnej są włókna łącznotkankowe. Łączą one struktury kostne zębodołu z cementem korzeniowym zęba. Włókna rozchodzą się promieniście w kierunku blaszki zbitej kości zębodołu. Poszczególne zęby nie są więc zrośnięte z kością wyrostka zębodołowego, ale zawieszone w zębodołach na włóknach łącznotkankowych. Dzięki temu podczas żucia siły nacisku są przekształcane w siły pociągania.

Poza włóknami łącznotkankowymi ozębna zbudowana jest z gęstej sieci naczyń krwionośnych, których zadaniem jest z jednej strony odżywianie komórek cementu korzeniowego i komórek tkanki łącznej ozębnej, a z drugiej amortyzacja nacisku podczas żucia. Ponadto ozębna zawiera włókna nerwowe, które przewodzą uczucie nacisku oraz dotykania.
Zębodoły znajdują się w wyrostkach zębodołowych szczęk. W przypadku zdrowego przyzębia kość znajduje się ok. 1 do 2 mm poniżej granicy pomiędzy cementem korzeniowym a szkliwem.